Capítulos 21-25
Xob
Capítulo 21
1Entón Xob respondeu:
2‑"Escoitade atentos o meu propósito:
¡Que iso sexa para min o voso consolo!
3Aturádeme un intre mentres falo,
cando remate xa vos mofaredes:
4¿Presento eu o meu agravio contra un home?
¿Non teño razón para me impacientar?
5Ollade para min e estarrecede,
e ponde a man na boca.
6Cando o penso, alporízome
e apértanseme as carnes co medo:
7¿Como é que aínda viven os malvados
e de vellos se cadra son máis ricos?
8A súa caste medra a carón deles;
a súa prole, diante dos seus ollos.
9Nas súas casas hai paz, non hai temores,
non bate nelas o fungueiro de Deus.
10O seu touro cobre a vaca sen fallar,
a súa vaca pare sen abortar.
11Deixan os seus nenos choutando coma años,
bailan os seus pequenos;
12entoan ó ritmo do pandeiro e da cítola,
fólganse ó son da frauta,
13transcorren os seus días na ledicia
e baixan tranquilos ó Xeol,
14por máis que lle teñan dito a Deus: ¡Arreda de nós,
non queremos saber dos teus camiños!
15¿Quen é o Omnipotente para que o sirvamos?
¿Que proveito tiramos de rogarlle?
16(Non teñen no seu control a súa prosperidade,
non estou eu de acordo co matinar dos malvados).
17¿Cantas veces se lle apaga a candea ó impío?
¿Cantas veces dá neles o malvado
ou lles reparte Deus dores na súa ira
18ou se converten en palla diante do vento
ou coma lixos que a treboada esparexe?
19¿Garda Deus a miseria para os seus fillos?
¡Que lla faga pagar a el para que o sinta!
20¡Que vexan os seus ollos a desfeita!
¡Que beba a carraxe do Omnipotente!
21Pois ¿que vai ser da súa casa despois del
cando remate a conta dos meses?
22¿Vai un darlle leccións a Deus
que xulga ós máis egrexios?
23Uns morren na plenitude das súas forzas,
zumegando paz, e sen cavilacións,
24cos lombos cheos de graxa
e aínda mol a cana dos seus ósos;
25morren outros fartos de amargor,
sen gustar o que é bo,
26e xuntos déitanos na mesma cinsa,
cóbrenos ós dous os vermes.
27Ben sei eu os vosos pensamentos
e as opinións que contra min tecedes.
28Dicides: ¿Onde está o pazo do poderoso
e onde a morada dos malvados?
29¿Seica non o dades inquirido dos viandantes?
¿Non o dades pescudado nas súas historias?:
30Que nos días malditos se salva só o impío
e se ceiba no día do furor.
31¿Quen lle bota en cara a súa conduta
e o forza a pagar polo que fixo?
32En troques, lévano solemnemente ó nicho,
pónselle garda de honor no mausoleo;
33sábenlle ben mesmo os terróns da cova,
arrastra tras de si un xentío,
e diante del desfilan a milleiros.
34¿Como teimades entón consolarme tan en van?
¡Das vosas respostas o que queda é fraude!"
CICLO TERCEIRO DA DISPUTA (22-27)
Elifaz
Capítulo 22
1Elifaz de Temán empezou a resposta:
2‑"¿Vai poder un home beneficiar a Deus?
¡Non! Só de si mesmo tira proveito o sabio.
3¿Que vantaxe tira Deus de que ti sexas xusto?
¿Que gaña con que ti te portes ben?
4¿Iate el probar pola túa piedade,
levarte a preito por iso?
5¿Non é máis ben enorme a túa maldade
e incontables as túas culpas?
6Pois sen razón demandábaslles peñores ós teus irmáns
e mesmo ós farrapentos lles arrincabas os vestidos.
7Non dabas a beber auga ó sedento,
e ó famento negábaslle o pan:
8¡A terra é para os forzudos,
quen recada honor, que viva nela!
9As viúvas botáchelas fóra baleiras,
e arruinaches os brazos dos orfos.
10Por iso rodéanche as trampas,
e o medo súbito asáltate,
11ou escurece e xa non podes ver
e alágate o pulo da enxurrada.
12¿Non se alza Deus tanto coma o ceo?
e ¡olla para estrela do cénit, que é tan alta!
13E, con todo, ti pensas: ¿Que sabe Deus?
¿Vai gobernar El por entre o nubeiro?
14As nubes son o seu veo, por iso non ve;
El fai a rolda pola órbita do ceo.
15¿Queres seguir o vieiro antigo
por onde calcaron os inicuos
16que foron arrincados antes de tempo,
cando a riada lles afundiu os alicerces?
17Dicíanlle eles a Deus: ¡Arreda de nós!
¡Que nos pode valer o Omnipotente!
18E fora El quen lles enchera ben de todo as casas,
pero eles apartábano dos seus plans inicuos.
19Ven isto os xustos e alégranse,
fai burla deles o inocente:
20Abofé que esgotaron os seus haberes
e o que quedaba devoróullelo o lume.
21Ti axusta as contas e ten paz con El
e dese xeito acadarás un bo pasar.
22¡Ten por bo o ensino dos seus beizos!
¡Toma a peito as súas palabras!
23Se te volves ó Omnipotente hate sandar.
¡Afasta da túa tenda a inxustiza!
24¡Bota o teu ouro polo chan,
o teu ouro de Ofir entre os callaos dos regatos!
25E que sexa o teu ouro o Omnipotente.
El mesmo, as túas moreas de prata.
26Será entón o Omnipotente o teu folgar,
erguerás diante de Deus o teu rostro.
27Cando lle rogues hate escoitar,
e ti cumprirás os teus votos.
28Todo canto decidas hase realizar
e o sol alumará nos teus camiños.
29Pois El rebaixa a arrogancia dos fachendosos
mais axuda ós que humildes baixan os ollos,
30rescata ó home sen chata;
por iso hate librar, se tes limpas as mans".
Xob
Capítulo 23
1Respondeu Xob:
2‑"Tamén hoxe é rebelde a miña queixa
pois a súa man fai pesado o meu xemido.
3¡Oxalá soubese eu como o encontrar!
Habíame achegar ata o seu trono,
4para expor a miña causa diante del
levando a boca chea de argumentos;
5coñecería con que razóns responde,
sabería o que me ten que dicir.
6¿Levaría El adiante o preito pola forza?
¡Non!, que me había de ter en conta.
7Pois daquela sería un home honrado quen contende con El,
gañaría eu de certo a causa para sempre.
8Mais se torno para o leste, non o atopo;
vólvome para o poñente, e non o albisco;
9procúroo no norte, e non o vexo,
vólvome cara ó sur e non o descubro.
10Mais, dado que El coñece o camiño do meu lar,
que me veña probar e hei saír coma o ouro:
11Mantívose o meu pé na súa pegada,
gardei o seu vieiro sen torcerme,
12non me afastei da orde dos seus labios,
no meu seo escondín a súa palabra.
13Pero se El xa decidiu, ¿quen é capaz de o cambiar?
El fai todo canto lle agrada:
14vai levar a cabo o que me decretou;
deste xeito obra sempre.
15Así fico eu diante del, estarrecido,
e cando o penso, cóllolle medo.
16Tal Deus amoléceme o ánimo
túrbame o Omnipotente.
17Pero non hei calar diante da escuridade,
por máis que estea só e que me encubran as tebras.
Xob (24, 1-17.25)
Capítulo 24
1¿Por que non se reserva o Omnipotente os tempos?
¿Por que os que o coñecen non saben dos seus días?
2Os malvados cambian os marcos dos lindeiros,
rouban as greas para os seus pastos;
3levan o asno dos orfos,
collen en prenda o boi da viúva;
4desbotan ós pobres do camiño
e teñen que acocharse os mendigos do país.
5Coma onagros monteses saen a facer a súa tarefa:
a procurar xantar polo deserto,
comida para os seus fillos;
6colleitan pola noite nas agras
ou estragan os viñedos dos ricos;
7déitanse nus, sen vestidos,
sen teren nin unha manta cando vai frío;
8fican enchoupados co orballo das montañas,
e por falta de acougo engrúñanse contra as rochas.
9(Rouban do peito da nai ó orfo,
collen en peñor o neno do mendigo).
10Van espidos, sen roupa,
famentos, carrexan as espigas;
11deitando aceite entre as rodas do muíño
e pisando no lagar, pasan sede;
12saloucan na cidade os moribundos,
berra ¡socorro! o espírito dos feridos;
mais Deus non atende os seus rogos.
13Outros son rebeldes contra a luz,
que non queren saber dos seus camiños,
nin tripan polos seus vieiros.
14De mañanciña érguese o homicida
para matar ó pobre e ó coitado;
axexa o ladrón de noite,
16afura as casas nas tebras.
15O ollo do adúltero esculca no solpor,
dicíndose: Non me ha ollar ninguén,
e vai coa cara tapada.
16b.c Polo día escondéranse,
non queren atoparse coa luz.
17Para todos eles a mañá é noxenta,
móvense ben entre os medos das tebras.
18Escorre lixeiro pola face das augas,
as súas leiras son malditas na bisbarra
e ningún traballador se dirixe ás súas viñas.
19Coma a calor e mais a seca lles rouban a auga ás neves,
así fai o Xeol cos que pecan.
20Esquéceo o ser que o xerou,
ninguén recorda xa o seu nome;
a maldade é tallada coma unha árbore
21(asañouse coa estéril e sen fillos,
non socorreu á viúva).
22Favoreceu co seu haber ós violentos,
rexurdía cando xa non contaba con vivir.
23Déixao medrar seguro
mais cos ollos El fita os seus camiños.
24Alzanse en pouco tempo e despois esmorecen,
logo arríncanos, múrchanse coma os demais,
séganos coma as cristas das espigas.
25Se non é así, que diga alguén que minto,
que demostre que son vas estas palabras!"
Bildad
Capítulo 25
1Díxolle entón Bildad o xuhita:
2‑"O seu dominio é arrepiante,
El é quen mantén a harmonía nas alturas.
3¿Quen contará as súas lexións?
¿Contra quen non pode por a súa emboscada?
4¿Vai un home ter razón ante Deus?
¿Pode ser puro o nacido de muller?
5¡O mesmo luar non lle brilla abondo,
nin son puras ós seus ollos as estrelas!
6¡E canto menos o home, o verme,
o ser humano, esa miñoca!"