Capítulos 16-20
Xob (16-17)
Capítulo 16
1Respondeulle Xob:
2‑"Razóns coma estas téñoas oído a milleiros.
¡Valentes consoladores sodes todos vós!
3¿Non haberá un límite para as verbas baldeiras?
ou ¿que é o que te move a responder?
4Tamén eu podería parolar coma vós,
con tal que estivésedes vós no meu posto.
Aparellaría por vós as palabras,
abaneando contra vós a testa.
5Coa miña boca daríavos forza,
calmaríavos co mover dos meus labios.
6Pero se falo, non cede a miña dor
e se desisto, non se aparta de min.
7E agora Deus tenme acabado,
destruíu canto era a miña compaña
8e apértame con gadoupas de ferro;
ergueuse coma testemuña contra min
e bótame en cara a miña fraqueza.
9A súa carraxe, chea de furia, esgázame;
renxe contra min os dentes;
o meu adversario afía os ollos cara a min.
10En contra miña ábrense bocas;
por burla losquéanme na cara;
todos se xuntan contra min.
11Ponme Deus na custodia dos malvados,
e bótame nas mans dos criminais.
12Estaba eu quedo, e esmagoume;
colleume do pescozo, e esnaquizoume;
colocoume por branco dos seus tiros.
13Rodeáronme os seus arqueiros,
espetoume nos riles sen piedade,
espallou polo chan o meu fel,
14atravesoume con ferida tras ferida,
arremeteu contra min coma un guerreiro.
15Levo un saco cosido á miña pel
e humillei no po o meu vigor.
16Teño a face vermella de tanto chorar,
cóbreme as pálpebras unha negra sombra,
17por máis que non haxa crime nas miñas mans
e sexa sincero o meu rogar.
18¡Terra, non encubras o meu sangue
e que o meu laio non atope tobo!
19Aínda está no ceo a miña testemuña;
o meu garante, no máis alto,
20o meu intérprete, o meu amigo ante Deus:
diante del choran os meus ollos.
21¡Que el dirima entre o home e mais Deus
coma se xulga un preito entre home e home!
22Pois acaban, están contados os meus anos,
vou marchar polo camiño sen retorno.
Capítulo 17
1O meu espírito vital vai esmorecendo,
tan só a cova me resta.
2Para min non hai máis ca aldraxes,
entre amarguras consómense os meus ollos.
3¡Leva da túa conta a miña fianza!
Se non o fas ti ¿quen me vai dar unha man?
4Se ti ocultaches das súas mentes a razón,
non a vas facer medrar agora.
5(Hai quen fala de herdanzas cos veciños,
mentres os ollos dos seus fillos esmorecen).
6Fixéchesme andar na boca das xentes,
un a quen se pode cuspir na cara.
7Os meus ollos consómense de tristura;
os meus membros son xa unha sombra.
8Os honrados abráianse por iso
e o inocente alporízase contra o réprobo.
9Pero quen ten razón mantense na súa conduta
e o de mans limpas colle folgos.
10¡Voltade todos vós e vinde,
que non penso atopar en vós un sabio!
11Foxen os meus días na vergonza,
estráganse as ansias do meu corazón.
12¡Hai quen troca a noite en día,
a alborada no canto das tebras!
13¡Eu xa non espero ren! O Xeol é o meu lar
e estendo nas sombras o meu leito.
14Dígolle á cova: Ti es o meu pai;
miña nai, miña irmá, chámolles ós vermes.
15¿Onde ficou a miña esperanza?
E a miña felicidade ¿quen a albisca?
16¿Vai descender comigo ata o Xeol?
¿Ímonos afundir xuntos na terra?"
Bildad
Capítulo 18
1Falou de novo Bildad o xuhita e dixo:
2‑"¿Ata cando vas armar trampas coas verbas?
¡Repénsao, e despois falaremos!
3¿Por que nos tes por bestas?
¿Coidas que somos badocos?
4Ti estrágaste na túa xenreira,
¿e pola túa causa haberá que deixar deserta a terra
ou remover as rochas?
5Tamén se extingue a luz dos impíos
e non brillan faíscas no seu lume;
6escurécese a luz da súa tenda
e sobre el apágase a candea.
7Fanse máis breves os seus pasos firmes
e derrúbao a súa propia matinación;
8vai dar na rede polos seus pés,
reméxese entre as mallas;
9atrapállao o lazo polos nocellos
e aferra nel o cepo.
10Para el está escondida a corda no chan
e o cepo de caza na súa corredoira
11O seu arredor espántano os terrores,
escorréntano a cada paso.
12Está famenta del a desgraza
e a calamidade prepáralle a caída.
13A doenza róelle na pel,
morde nos seus membros o vinculeiro da morte.
14Arríncano da súa cómoda tenda,
lévano diante do rei dos terrores;
15mora na súa tenda a pantasma;
espallan xofre polos seus eidos.
16Sécanlle por debaixo as raíces,
múrchanlle por riba as pólas.
17Desaparece a súa fama do país,
non ten sona na rexión.
18Empúxano da luz para a escuridade,
refúgano do mundo.
19Sen prole nin descendencia no seu pobo,
sen quen lle sobreviva nos seus eidos.
20Tremerán co seu fado os occidentais,
encheranse de arrepío os orientais:
21Velaquí as moradas do inicuo;
este é o posto de quen rexeita a Deus".
Xob
Capítulo 19
1Respondeu Xob:
2‑"¿Ata cando me estaredes a atormentar,
a me esmagar con discursos?
3Xa van dez veces que me asoballades,
e ¿non vos dá vergonza aldraxarme?
4¡Aínda que de verdade ande errado,
o erro vai comigo!
5¿Non será que queredes avantaxarvos á miña conta
acusándome por mor da miña desfeita?
6Sabede que é Deus quen me fai dano,
cinguíndome coa súa rede.
7Berro ¡inxustiza!, pero ninguén responde;
pido axuda, pero non me fan xustiza.
8Choeu o meu carreiro e non podo pasar,
encheu de tebras o meu vieiro.
9Espiume da gloria,
arrincoume da cabeza a coroa.
10Destruíu todo ó meu arredor, e teño que irme;
fendeu coma unha árbore a miña esperanza.
11Acendeu a súa ira contra min
e tenme por seu inimigo.
12Xúntanse as súas bandas para atacar:
contra min enlousan a calzada,
poñen o campo arredor da miña tenda.
13Foxen de min os meus irmáns,
os meus parentes trátanme coma alleo;
14boto en falta veciños e coñecidos,
esquézome dos que estaban ó meu cargo;
15trátanme de forasteiro as miñas servas:
óllanme cal se fose un estranxeiro.
16Chamo ó meu escravo e non responde
teño que lle rogar eu mesmo;
17dálle noxo o meu alento á miña muller,
fédolles ós meus irmáns;
18mesmo os picariños me refugan
e dan volta cando intento erguerme.
19¡Os da serán abóuxanme,
os benqueridos rexéitanme!
20Apégaseme a pel do corpo ós ósos,
caen os meus dentes das enxivas.
21¡Piedade, piedade, meus amigos,
que a man de Deus me feriu!
22¿Por que me perseguides coma Deus
e non vos dades fartos na miña carne?
23¡Se algún día se escribisen as miñas palabras!
¡Oxalá fixesen delas unha inscrición!
24¡Que con cicel e chumbo
se labrasen para sempre nun penedo!
25Con todo, eu sei: o meu Liberador está vivo
e ó remate hase erguer sobre a terra;
26despois de ter esgazada a miña pel,
aínda sen carnes hei ver a Deus.
27Eu mesmo o hei ver;
hano ver os meus ollos, non os doutro.
¡Esmoréceme o corazón nas entrañas!
28E se teimades: ¿Como o perseguiremos
ou como poderiamos collerlle as voltas?
29¡Tende medo da espada!
Pois estes son delitos dignos dela;
e para que o saibades: ¡hai un xuíz!"
Sofar
Capítulo 20
1Sofar o namateo respondeulle:
2‑"A este propósito rebole en min un matinar,
por isto desacóugase a miña mente.
3Tiven que oír a burla do teu aviso
e, con todo, responde en min un espírito asisado:
4¿Non sabes ti de sempre,
desde que foi posto o home sobre a terra,
5que o reloucar dos malvados é para pouco
e que a ledicia dos impíos dura un intre?
6Aínda que chegue ata o ceo a súa soberbia,
e aínda que toque ata as nubes coa cabeza,
7coma o esterco perderase para sempre
e han preguntar os que o ollaron: ¿Ulo?
8Voará coma un soño sen que o atopen
e pasará coma visión noitébrega.
9Xa non o albiscarán os que o miraron,
non o verá máis o lugar onde moraba.
10Os seus fillos indemnizarán ós pobres,
pois coas mans terán que repoñer a súa fortuna.
11A súa osamenta chea de xuventude
con el ten que se deitar no po.
12Se era tan doce para a súa boca o mal
que o deixaba esluír baixo a lingua,
13que o mantiña sen o deixar pasar,
reténdoo no padal,
14podrece agora o seu xantar no ventre
e fáiselle alí dentro fel de cóbregas.
15Riquezas que enguliu, tenas que vomitar;
é Deus mesmo quen llas saca do ventre.
16Zugará a pezoña das cóbregas;
hao rematar a lingua das serpes.
17Non correrán para el fontes de aceite,
nin ríos de mel e manteiga.
18Terá que devolver os produtos sen os consumir,
e non se gozará do que gañou mercando,
19pois oprimiu deixando espidos ós pobres
e acaparou as casas que el non construíra.
20Pois no seu corazón non coñeceu descanso
e a súa cobiza non deixou fuxir ren;
21nada ficaba salvo do seu trabar,
por iso non vai perdurar o seu deleite.
22Da enchente vai pasar á angustia,
botaráselle enriba a forza da desgraza.
23Para que encha o seu ventre
halle enviar Deus a súa ardente carraxe,
fará chover por riba o lume do seu noxo.
24Se foxe da arma de ferro
alcánzao o arco de bronce;
25a frecha sáelle polas costas,
a punta da lanza polo fel;
asáltano os terrores.
26Todas as tebras están para el reservadas;
un lume, non atizado por home, consómeo;
¡mal lle vai ir a quen se refuxie na súa tenda!
27O ceo ha pregoar o seu pecado,
e contra el revolverase a terra.
28Un torbón de auga desfaralle a casa,
os torrentes do día da carraxe.
29¡Este é o quiñón que ten Deus para o home impío,
a herdanza divina para o rebelde!"