Capítulos 101-105
SALMO 101 (100)
Propósitos dereitos
1Salmo de David.
Cantarei o amor e a xustiza,
loareite a ti, Señor.
2Quero atopar a senda recta,
¿cando virás a min?
Quero andar con mente pura
dentro da miña casa.
3Non cobizo a vaidade,
aborrezo os rebeldes:
a min non se achegarán.
4Apartaranse de min os malfeitores,
non terei tratos cos malvados.
5O que calumnie en segredo ó seu veciño
fareino eu calar.
Os soberbios e ós altivos
non os aturarei.
6Os meus ollos fíxanse nos leais:
eles habitarán comigo.
O que anda por camiño recto
ese é o que me serve.
7Non terá asento onda min
o facedor de engano;
o que conta mentiras
non permanecerá ante os meus ollos.
8Cada mañá farei calar
ós malvados da terra,
ata arrincar da cidade do Señor
a todos os malfeitores.
SALMO 102 (101)
Escoita o pranto dos cativos
1Laios dun home aflixido, que expón a súa queixa ante o Señor.
2Señor, escoita a miña súplica,
chegue a ti o meu clamor.
3Non me escondas o teu rostro
no día do apuro.
Pon cara a min o oído
e, cando te chame, respóndeme axiña.
4Os meus días esvaecen coma o fume,
os meus ósos queiman coma as ascuas;
5o meu corazón está murcho, seco coma o feo,
e mesmo de comer o pan me esquezo.
6A forza de xemer,
a pel apégaseme ós ósos.
7Estou como a curuxa do deserto,
coma o moucho nas ruínas.
8Ando sen tocar o sono,
coma paxaro senlleiro no tellado.
9Os inimigos aldráxanme decote,
e xuran coma loucos contra min.
10En vez de pan como cinsa
e mesturo coas bágoas a bebida.
11Con noxo e indignación
érguesme en alto e tírasme.
12Os meus días son coma sombra alongada,
estou seco coma o feo.
13Pero ti, Señor, manteste por sempre;
o teu recordo, por todas as idades.
14Ergueraste e apiadaraste de Sión,
pois é tempo de ter dó dela,
e a hora xa chegou.
15Os teus servos téñenlles cariño ás súas pedras,
teñen dó das súas ruínas.
16As xentes temerán o nome do Señor,
os reis da terra a súa gloria,
17cando o Señor reconstrúa Sión
e se mostre na súa gloria;
18cando o Señor atenda a oración dos espoliados
e non desprece a súa pregaria.
19Isto escribirase para as xeracións vindeiras,
e o pobo entón creado loará ó Señor.
20O Señor olla desde o seu santuario excelso,
desde o ceo mira para a terra.
21Escoita o pranto dos cativos,
libra os condenados á morte.
22En Sión falarase do nome do Señor,
en Xerusalén da súa gloria,
23cando pobos e reinos se xunten
para daren culto ó Señor.
24A miña forza deveceu no camiño,
os meus días minguaron.
25E digo: ‑"Meu Deus,
non me leves no medio dos meus días;
os teus anos duran por todas as idades.
26O comezo asentaches a terra
e os ceos son obra das túas mans.
27Eles pasan, mais ti quedas;
gástanse coma a roupa,
coma un traxe que se muda;
28pero ti es o mesmo,
os teus anos non acaban.
29Os fillos dos teus servos estableceranse,
a súa posteridade estará segura á túa vista".
SALMO 103 (102)
Os seus beneficios
1De David.
Alma miña, bendice ó Señor
e todo o meu ser, o seu santo nome.
2Alma miña, bendice ó Señor,
non esquezas os seus beneficios.
3El perdoa as túas culpas
e sanda as túas doenzas;
4rescata a túa vida da morte
e coróate de amor e de tenrura;
5farta de bens a túa existencia
e renova coma a da aguia a túa mocidade.
6O Señor fai xustiza
e defende o dereito do oprimido.
7Mostroulle a Moisés os seus camiños,
ós fillos de Israel as súas fazañas.
8O Señor é misericordioso e clemente,
tardo á ira e rico en mercés.
9Non contende por moito tempo
nin se anoxa para sempre.
10Non nos trata conforme ós nosos erros
nin nos paga conforme ás nosas culpas.
11Canto se alza o ceo sobre a terra,
así é grande o seu amor para os que o temen;
12canto dista o nacente do poñente,
así arreda de nós as nosas culpas;
13canto un pai ama ós seus fillos,
así ama o Señor ós que o temen.
14El sabe de que estamos feitos,
recorda que somos lama.
15Os días do home son coma o feo,
o seu florecer coma o da flor:
16aínda non a roza o vento, xa se foi,
e o seu sitio xa non a volve a ver.
17Mais para os que o temen, o amor do Señor dura por sempre,
a súa xustiza chega ós fillos e ós netos
18dos que gardan a súa alianza,
dos que recordan os seus mandatos e os cumpren.
19O Señor asentou no ceo o seu trono
e o seu reino goberna o universo.
20Bendicide o Señor, os seus anxos,
seres poderosos ás súas ordes,
que obedecedes a súa palabra.
21Bendicide ó Señor, os seus exércitos,
servidores que facedes a súa vontade.
22Bendicide ó Señor, as súas obras,
en todos os lugares do seu reino.
Alma miña, bendice o Señor.
SALMO 104 (103)
O alento creador
1Alma miña, bendice ó Señor.
Señor, meu Deus, ti es moi grande,
vestido de gloria e maxestade,
2envolto en luz coma nun manto.
Ti estendes o ceo coma unha tenda,
3constrúes a túa morada sobre as augas;
ti pos as nubes por carro
e camiñas nas ás do vento.
4Dos ventos fas mensaxeiros;
das labaradas de lume, os teus ministros.
5Ti asentaches a terra nos seus alicerces
e non abalará endexamais.
6Cubríchela co manto do océano
e as augas subían ó alto dos montes.
7Ante a túa ameaza, fuxiron;
á voz do teu trono, escaparon.
8Erguéronse os montes e abaixáronse os vales
ó lugar que ti lles fixaches.
9Puxécheslles fronteiras que non traspasarán:
non volverán cubrir a terra.
10Ti encanas as fontes polos ríos,
que corren entre montañas.
11Beben as feras do monte,
apagan a sede os onagros.
12Nas súas ribeiras habitan paxaros,
que cantan na ramallada.
13Desde a túa morada regas as montañas,
do froito das túas obras fártase a terra.
14Ti fas xermolar herba para o gando,
e plantas para uso dos homes,
para que da terra saquen pan
15e viño que alegra o corazón do home;
para que co aceite fagan brillar o seu rostro
e co pan repoñan as forzas.
16Fártanse as árbores do Señor,
os cedros do Líbano que El plantou.
17Alí fan os paxaros o seu niño,
a cegoña pon casa no seu cume.
18Os picoutos son para as cabras,
os penedos para a tobeira dos teixos.
19Ti fixeches a lúa e as súas fases
e o sol que coñece o seu poñente.
20Mandas as tebras, e anoitece,
e osman as feras salvaxes.
21Os leonciños brúan pola presa,
piden a Deus o sustento.
22Ao saír o sol arrédanse,
vanse deitar nos seus tobos.
23Entón sae o home ó seu traballo,
ó seu labor, ata o serán.
24¡Cantas son, Señor, as túas obras,
todas feitas con saber!
A terra está chea das túas criaturas.
25Alá o mar grande e espazoso,
con réptiles que non se contan,
con animais pequenos e grandes.
26Alí navegan as naves e o Leviatán,
que fixeches para que rebrinque.
27Todos agardan de ti
que lles botes comida ó seu tempo.
28Cando a botas, atrápana;
abres a man, e fártanse de bens.
29Escondes o teu rostro, e estremecen;
retiras o teu alento, e expiran,
volvendo ó seu po.
30Mandas o teu alento, e son creados
e renovas a cara da terra.
31Gloria ó Señor por sempre,
alégrese o Señor coas súas obras.
32Cando El a enxerga, a terra treme;
cando toca os montes, botan fume.
33Cantarei ó Señor mentres viva,
tocarei para o meu Deus mentres exista.
34Que El acolla o meu cantar
e alegrareime eu no Señor.
35Que se borren da terra os pecadores
e que non existan máis malvados.
Alma miña, bendice ó Señor.
SALMO 105 (104)
Lembrou a promesa
1Loade o Señor, invocade o seu nome,
dade a coñecer as súas fazañas entre os pobos,
2Cantádelle, tocádelle,
contade as súas marabillas.
3Gloriádevos no seu nome santo
e que se alegre o corazón dos que buscan ó Señor.
4Preguntade polo Señor e o seu poder,
buscade sempre a súa presenza.
5Relembrade as marabillas que fixo,
os prodixios e as decisións da súa boca.
6Liñaxe do seu servo Abraham,
fillos de Xacob, os seus elixidos,
7o Señor é o noso Deus,
o que goberna a terra enteira.
8El recorda por sempre a súa alianza,
a palabra que deu polas xeracións.
9O que pactou con Abraham
e xurou a Isaac,
10confirmouno como lei a Xacob
e a Israel como alianza eterna,
11dicindo: ‑"Dareiche a terra de Canaán
por sorte e por herdade".
12Sendo eles poucos en número,
apoucados, forasteiros,
13errando de nación en nación,
dun país noutro país,
14non permitiu que ninguén os oprimise
e mesmo reis castigou por eles.
15Non toquedes os meus unxidos,
non fagades mal ós meus profetas.
16Chamou a fame sobre a terra,
cortou o abasto do pan.
17Mandou diante deles un home,
foi vendido Xosé coma escravo.
18Atáronlle os pés con grillóns,
botáronlle cadeas de ferro ó pescozo,
19ata que chegou a hora de se cumprir o agoiro,
e a palabra do Señor lle devolveu o creto.
20Mandou o rei soltalo,
o soberano de pobos abriulle a prisión,
21e fíxoo dono da súa casa,
administrador da súa facenda,
22para que ó seu xeito instruíse ós seus ministros
e lles ensinase o saber ós anciáns.
23Entón Israel entrou en Exipto,
Xacob foi vivir á terra da Cam.
24Deus fixo fecundo ó seu pobo,
máis forte cós seus inimigos.
25A estes viroulles o corazón, e aborreceron o seu pobo,
fixeron aleivosías cos seus servos.
26Mandou El ó seu servo Moisés
e ó seu elixido Aharón,
27que fixeron sinais á súa vista,
prodixios na terra de Cam.
28Mandou tebras e escureceu,
mais eles non se pregaron ás súas ordes.
29Converteu as augas en sangue
e fixo morrer os peixes.
30Formigou a terra coas ras,
ata as alcobas reais.
31Mandouno, e viñeron moscas,
mosquitos en todos os sitios.
32Deulles chuvia de pedrazo
chamas de lume nas súas terras.
33Abateu viñedos e figueiras,
estragou as árbores nos seus eidos.
34Mandouno, e veu a lagosta,
saltóns que non se contaban,
35rillaron a herba dos campos
e comeron os froitos dos agros.
36Feriu os primoxénitos en todo o país,
as primicias do seu vigor.
37Entón fíxoos saír con prata e ouro,
sen unha falta nas súas tribos.
38Alegráronse os exipcios da súa saída,
pois caera sobre eles o terror.
39Tendeulles por cuberta unha nube,
un lume que os alumaba pola noite.
40Pediron, e viñeron paspallás
e deulles con fartura pan do ceo.
41Fendeu unha pena e saíu auga,
que corría polo deserto coma un río.
42Abofé, lembrouse da promesa
que lle fixera ó seu servo Abraham.
43Sacou o seu pobo con ledicia,
con cantos de triunfo os seus elixidos.
44Deulles as terras dos xentís
e herdaron os froitos dos pobos,
45para que gardasen os seus preceptos
e observasen a súa lei.
Aleluia