Capítulos 21-24
CAPÍTULO 21
Xenerosidade da viúva (Mc 12, 41-44)
1Ergueu a vista e viu uns ricos que botaban os seus donativos na boeta do tesouro. 2E viu tamén unha viúva moi pobre, que botaba unha miseria. 3Entón dixo:
‑Asegúrovos unha cousa: esta pobre viúva botou máis ca todos. 4Porque todos estes botaron do que lles sobra, pero ela na súa pobreza botou canto tiña para vivir.
Destrución do templo e signos de Xuízo (Mt 24, 1-3; 10, 17-22; Mc 13, 1-13)
5Comentaban algúns a fermosa cantería con que estaba construído o templo, e os exvotos que o adornaban. Pero el díxolles:
6‑Todo isto que estades a contemplar, días virán nos que o derrubarán ata que non quede pedra sobre pedra.
7Eles preguntáronlle:
‑Mestre, dinos, ¿cando van pasar estas cousas? ¿Cal será o signo de que van suceder?
8El empezoulles a dicir:
‑Estade atentos, para non vos extraviar. Porque han vir moitos no meu nome, dicindo: "son eu" e "está a chegar o momento", pero non os sigades. 9Cando oiades falar de guerras e desordes, non vos asustedes; que iso ten certamente que acontecer primeiro, pero aínda non será a fin.
10Entón díxolles:
‑Erguerase pobo contra pobo, reino contra reino; 11haberá grandes terremotos, pestes e fames en diversos lugares; cousas espantosas, e grandes sinais no ceo. 12Pero antes de todo isto botaranse sobre vós, perseguíndovos: levaranvos ás sinagogas e á cadea, ante reis e gobernadores por causa miña; 13así teredes a oportunidade de dar testemuño. 14Metede ben na cabeza que non tedes que preocuparvos pola vosa defensa, 15que eu vos darei unha elocuencia e mais unha sabedoría que non poderán resistir nin replicar os vosos adversarios. 16Entregaranvos vosos mesmos pais, irmáns, parentes e amigos. Mataranvos a algúns de vós, 17e todos vos aborrecerán por causa miña, 18e mais non perderedes nin un pelo da vosa cabeza. 19Coa vosa perseveranza, salvaredes as vosas vidas.
A destrución de Xerusalén (Mt 24, 15-21; Mc 13, 14-19)
20Cando vexades a Xerusalén asediada polos exércitos, sabede que está a chegar a súa destrución. 21Entón os que estean en Xudea, que fuxan para os montes; os que estean na vila, que se afasten; e os que estean no campo, que non entren na vila; 22porque estes son días de escarmento, nos que se cumprirá canto está escrito. 23¡Ai das que estean embarazadas ou criando naqueles días! Porque haberá unha grande apertura no país, e un terrible xuízo para este pobo. 24Caerán baixo a espada, levaranos presos a todos os países do mundo, e os pagáns esmagarán cos pés a Xerusalén, ata que se lles cumpra tamén o tempo ós pagáns.
A chegada do Fillo do Home (Mt 24, 29-31; Mc 13, 24-27)
25Haberá sinais no sol, na lúa e nas estrelas; e na terra as nacións tremerán coa angustia ante o bruar do mar e das ondas; 26os homes morrerán cheos de medo e de desacougo, polo que virá enriba do mundo, pois mesmo os astros abalarán. 27Entón verán o Fillo do Home vir sobre unha nube con grande poder e gloria.
28Pero cando empece a suceder todo isto, poñédevos de pé e erguede ben a cabeza, porque chega o día da vosa liberación.
O exemplo da figueira (Mt 24, 32-35; Mc 13, 28-31)
29E púxolles esta comparación:
‑Reparade na figueira e nas demais árbores: 30cando as vedes agromar, sabedes por vós mesmos que está vindo o verán. 31Pois vós igual: cando vexades que pasan estas cousas, caede na conta de que xa está preto o Reino de Deus. 32Asegúrovos que non pasará está xeración sen que antes aconteza todo isto. 33O ceo e mais a terra pasarán, pero as miñas palabras non pasarán.
Hai que estar atentos
34Tede conta de vós mesmos; non sexa que vos atordedes na borracheira, na libertinaxe e nas preocupacións da vida, e de súpeto caia sobre vós aquel día; 35porque caerá coma un lazo sobre todos os que habitan a terra. 36Vós vixiade sempre, e pregade para que poidades escapar de todo o que está por vir, e comparecer así seguros diante do Fillo do Home.
37Pasaba os días ensinando no templo; polas noites saía, e pasábaas no Monte chamado das Oliveiras. 38E todo o pobo madrugaba para ir onda el ó templo, escoitalo.
A PAIXON
CAPÍTULO 22
Complot contra Xesús (Mt 26, 1-5. 14-16; Mc 14, 1-2. 10-11; Xn 11, 45-53)
1Aproximábase a festa dos Ácimos, chamada tamén a Pascua.
2Os sumos sacerdotes e mais os letrados andaban buscando como quitalo do medio, porque lle tiñan medo á xente.
3Nisto Satán apoderouse de Xudas, chamado o Iscariote, que formaba parte dos Doce, 4e foi falar cos sumos sacerdotes e cos oficiais da garda sobre o xeito de entregalo. 5Eles alegráronse, e acordaron darlle cartos. 6El aceptou, e andaba vendo a ocasión de entregárllelo sen que a xente se decatase.
Preparación da Pascua (Mt 26, 17-19; Mc 14, 12-16)
7Chegou o día dos Ácimos, e había que inmolar o año pascual. 8Mandou a Pedro e a Xoán, dicíndolles:
‑Ide preparar a cea pascual.
9Eles preguntaron:
‑¿Onde queres que a preparemos?
10El respondeu:
‑Mirade, cando entredes na cidade, havos saír ó paso un home, levando unha ola de auga. Seguídeo ata a casa onde entre, 11dicídelle ó dono da casa: "O Mestre mándanos preguntar: ¿Onde está o lugar no que poida comer a Pascua cos meus discípulos?". 12El havos mostrar no sobrado unha sala grande, xa disposta: facede alí os preparativos.
13Foron eles, atoparon todo tal como lles dixera, e prepararon a Pascua.
A Eucaristía (Mt 26, 26-30; Mc 14, 22-26; 1 Cor 11, 23-25)
14Cando chegou a hora, púxose á mesa cos seus apóstolos. 15Díxolles:
‑¡Moito levo desexado comer esta Pascua convosco antes de eu padecer! 16Porque vos digo que xa non a volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no Reino de Deus.
17E collendo unha copa, deu grazas e dixo:
‑Tomade e repartídea entre vós, 18pois asegúrovos que non volverei beber do produto da viña ata que chegue o Reino de Deus.
19E collendo pan, deu grazas, partiuno e déullelo, dicindo:
‑Este é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en memoria de min.
20E despois de cear, fixo o mesmo coa copa, dicindo:
‑Esta copa é a Nova Alianza, selada co meu sangue, que se verte por vós.
21Pero mirade o que vos digo: a man do que me entrega está aquí, sobre a mesa, a carón meu. 22Porque o Fillo do Home vaise, conforme o determinado; pero ¡ai daquel que o entrega!
23Entón empezaron a discutir entre eles, sobre quen podería ser o que ía facer iso.
O máis importante (Mt 20, 25-28; Mc 10, 42-45)
24Armouse tamén unha discusión entre eles sobre a quen deles debían considerar máis importante. Pero el díxolles:
25‑Os reis dos xentís asobállanos, e os tiranos fanse chamar benfeitores. 26Pero vós non fagades iso; non: que o maior entre vós sexa coma o máis pequeno, e o que goberna, coma quen serve. 27Pois, ¿quen é máis importante, o que está á mesa ou quen o serve? ¿Acaso non é o que está na mesa? Pero eu ando entre vós coma quen serve.
28Pois vós sodes os que quedastes comigo nas miñas probas. 29E, coma o meu pai o dispuxo para min, así eu teño disposto para vós un reino, 30para que, cando eu sexa rei, comades e bebades na miña mesa, e sentedes en tronos para xulgar as doce tribos de Israel.
Anuncio das negacións de Pedro (Mt 26, 31-35; Mc 14, 27-31; Xn 13, 36-38)
31¡Simón, Simón, mira que Satán vos reclamou para vos peneirar coma o trigo! 32Pero eu roguei por ti, para que a túa fe non falle; e ti, ó que te arrepintas, debes confirmar os teus irmáns.
33Díxolle el:
‑Señor, estou disposto a ir á cadea e á morte contigo.
34Respondeulle Xesús:
‑Ten por seguro que hoxe, antes de que o galo cante, negarás tres veces que me coñeces.
35E logo preguntoulles a todos:
‑Cando vos mandei sen bolsa, alforxas e calzado, sentistes falta de algo?
Eles responderon:
‑De nada.
36El continuou:
‑Pois agora quen teña unha bolsa, que a colla e que colla tamén unha alforxa; e quen non teña espada, que venda o seu manto e que merque unha. 37Porque vos aseguro que é preciso que se cumpra en min aquilo que está escrito: "Foi contado entre os malfeitores". E o tocante a min vaise cumprir.
38Eles dixéronlle:
‑Señor, temos aquí dúas espadas.
Contestoulles:
‑Basta. Xa está ben.
No Monte das Oliveiras (Mt 26, 36-46; Mc 14, 32-42)
39Despois de saír, foise como facía sempre ó Monte das Oliveiras, seguido dos seus discípulos. 40Cando chegaron ó sitio, díxolles:
‑Rogade que non caiades na tentación.
41E arredándose deles, coma un tiro de pedra, púxose a rogar axeonllado:
42‑Meu Pai, se queres, arreda de min este cáliz. Pero que non se faga a miña vontade, senón a túa.
43E un anxo do ceo aparecéuselle para confortalo. 44E cheo de angustia, pregaba con máis teima aínda, mentres suaba coma pingas de sangue que esvaraban ata o chan.
45Erguéndose da oración, volveu onda os discípulos e atopounos durmidos por mor da tristeza. 46Díxolles:
‑¿Como é que estades a durmir? Erguédevos e rogade, para que non caiades na tentación.
Traizón e arresto (Mt 26, 47-56; Mc 14, 43-50; Xn 18, 3-11. 20)
47Estaba aínda falando, cando apareceu xente; á fronte deles viña o chamado Xudas, un dos Doce; e achegouse a Xesús, para lle dar un bico. 48Pero Xesús díxolle:
‑Xudas, ¿cun bico entregas o Fillo do Home?
49Entón os seus acompañantes, decatándose do que pasaba, preguntáronlle:
‑Señor, ¿sacamos as espadas?
50E un deles feriu ó criado do Sumo Sacerdote, rabenándolle a orella dereita.
51Pero Xesús díxolle:
‑Deixádeos facer.
E tocándolle a orella, sandoulla.
52Entón díxolles ós que viñan contra el, sumos sacerdotes, oficiais da garda do templo e anciáns:
‑Viñéstesme prender con paus e espadas, coma se fose un bandido. 53Pero eu estiven a diario convosco no templo, e non me puxestes as mans enriba. Ben: esta é a vosa hora, e o poder das tebras.
As negacións de Pedro (Mt 26, 57-58. 69-75; Mc 14, 53-54. 66-72; Xn 18, 12-18. 25-27)
54Prendérono e levárono á casa do Sumo Sacerdote. Pedro seguíao de lonxe. 55En-cenderon lume no medio do patio, e sentaron arredor; e Pedro sentou tamén no medio deles. 56Pero unha criada, viuno sentado a carón do lume, cravou os ollos nel e dixo:
‑Este tamén andaba con el.
57El negouno dicindo:
‑Muller, eu non o coñezo.
58Pouco despois viuno outro criado, e dixo:
‑Ti es deles tamén.
Pero Pedro exclamou:
‑Non, home, non son.
59Unha hora máis tarde, aínda volveu insistir outro criado:
‑Si, seguro que andaba con el, que é galileo.
60Pedro replicou:
‑Pero home, eu non che sei de que falas.
E no intre, estando aínda el a falar, cantou o galo. 61O Señor, volvéndose, mirou a Pedro, e este acordouse das súas palabras: "antes de que o galo cante hoxe, ti hasme negar tres veces". 62Saíu para fóra, e chorou amargamente.
Burlas e golpes a Xesús (Mt 26, 67-68; Mc 14, 65)
63Os homes que o tiñan preso burlábanse del e mallábano; 64tapábanlle a cara e preguntábanlle:
‑Fai agora de profeta: ¿quen che zoupou?
65E aldraxábano, dicíndolle outras moitas cousas.
Xesús ante o Sanedrín (Mt 26, 59-66; Mc 14, 55-64; Xn 18, 19-24)
66Cando se fixo de día, reuniuse o Consello dos anciáns do pobo, os sumos sacerdotes e mais os letrados, e acordaron levalo ó Sanedrín. 67E dixéronlle:
‑Se ti es o Mesías, dínolo.
El contestoulles:
‑Se volo digo, non me ides crer; 68se vos fago preguntas, non me ides responder. 69Pero desde agora o Fillo do Home estará sentado á dereita do Todopoderoso.
70Preguntáronlle todos:
‑¿Logo es ti o Fillo de Deus?
El respondeu:
‑Vós o dicides: eu son.
71Eles exclamaron:
‑¿Para que máis testemuñas? Xa llo oímos nós mesmos da súa boca.
CAPÍTULO 23
Xesús ante Pilato (Mt 27, 1-2. 11-14; Mc 15, 1-5; Xn 18, 28-38)
1Cando se levantou a sesión, conduciron a Xesús ante Pilato. 2Alí empezárono a acusar, dicindo:
‑Atopamos a este revolucionando ó pobo, impedíndolle pagar o tributo ó César, e declarándose ademais Mesías e rei.
3Pilato preguntoulle:
‑¿Es ti o rei dos xudeus?
Respondeulle:
‑Ti o dis.
4Entón díxolles Pilato ós sumos sacerdotes e mais á xente:
‑Eu non atopo delito ningún neste home.
5Pero eles teimaban dicindo:
‑Anda encirrando á xente, ensinando por toda Xudea, desde Galilea ata aquí.
Ante Herodes
6Oíndo aquilo, Pilato preguntou se aquel home era galileo. 7O saber que pertencía á xurisdición de Herodes, remitiullo a el, que casualmente estaba por aqueles días en Xerusalén.
8Herodes, ó ver a Xesús, alegrouse moito, porque había tempo que o quería ver, polo moito que tiña oído falar del; de por parte esperaba ver algún milagre. 9Fíxolle moitas preguntas, pero Xesús non dixo palabra. 10Tamén estaban alí os sumos sacerdotes e mais os letrados acusándoo con ardor. 11Herodes e mais os seus soldados aldraxárono, e, para faceren riso del, vestírono cunha roupa fachendosa; e despois Herodes mandoullo de volta a Pilato. 12E desde aquel día Herodes e Pilato, que se levaban moi mal, quedaron amigos.
Condenado á morte (Mt 27, 15-26; Mc 15, 6-15; Xn 18, 39-19, 16)
13Pilato convocou os sumos sacerdotes, os xefes e mais o pobo 14e díxolles:
‑Trouxéstesme este home coma se fose un revolucionario; pero eu, despois de o interrogar diante de vós, non atopei nel ningún delito deses dos que o acusades; 15nin tampouco Herodes, que nolo devolveu. Nada que mereza a morte cometeu; 16así que voulle pór un escarmento, e despois vouno soltar.
18Pero todos empezaron a berrar, dicindo:
‑¡Fóra ese, solta a Barrabás!
19(Este estaba na cadea por unha revolta con asasinato, ocorrido na cidade).
20Pilato volveulles falar, pois quería librar a Xesús. 21Pero eles berraban:
‑¡Crucifícao, crucifícao!
22Pilato replicou por terceira vez:
‑¿Pero que mal fixo? Ningún delito de morte atopei nel. Dareille un escarmento e soltareino.
23Pero eles porfiaban a berros e pedían a crucifixión, facendo cada vez máis algareo. 24Por fin Pilato sentenciou tal coma eles querían. 25Soltou ó que reclamaban ‑o encadeado por revolta e asasinato‑, e a Xesús entregóullelo ó seu antollo.
Crucifixión (Mt 27, 32-44; Mc 15, 21-32; Xn 19, 17-27)
26Cando o levaban, botaron man dun certo Simón de Cirene, que viña da leira, e cargáronlle a cruz, para que a levase detrás de Xesús. 27Ia tras eles unha chea de xente e mulleres batendo no peito e laiándose por el. 28Xesús volvéndose a elas, díxolles:
‑Fillas de Xerusalén, non choredes por min: chorade máis ben por vós e polos vosos fillos. 29Porque, mirade, veñen días nos que se dirá: "Afortunadas as estériles, os ventres que non xeraron e os peitos que non criaron". 30E pediranlles ós montes: ¡Caede enriba de nós!, e ós outeiros: tapádenos. 31Porque se isto fan coa árbore verde, ¿que lle pasará á seca?
32Levaban con el tamén a outros dous bandidos, para executalos. 33E cando chegaron ó lugar chamado "A Caveira", crucificárono alí; e con el os dous bandidos: un á dereita e outro á esquerda del.
34Xesús dicía:
‑Meu Pai, perdóaos que eles non saben o que fan.
E, botando á sorte, repartiron a roupa del. 35A xente estaba a mirar, e os xefes moqueábanse del, dicindo:
‑A outros salvounos. Pois que se salve agora el, se é o Mesías de Deus, o Elixido.
36Tamén os soldados se burlaban del, e achegándose ofrecíanlle vinagre, 37dicin-do:
‑Se ti es o rei dos xudeus, sálvate a ti mesmo.
38E había un letreiro enriba del: "Este é o rei dos xudeus".
39Un dos bandidos que estaban crucificados, insultábao tamén:
‑¿Non es ti o Mesías? Pois sálvate ti e sálvanos a nós.
40Pero contestoulle o outro, reprendéndoo:
‑¿Seica non temes a Deus, ti que sofres a mesma condena ca el? 41Nós, polo menos, recibimos o que merecemos, pero este non fixo mal ningún.
42E dicíalle:
‑Xesús, lémbrate de min cando volvas coma rei.
43Xesús respondeulle:
‑Asegúroche que hoxe estarás comigo no paraíso.
Morte de Xesús (Mt 27, 45-56; Mc 15, 33-41; Xn 19, 28-30)
44Chegado o mediodía, a escuridade cubriu a terra ata a media tarde. 45Pois houbo unha eclipse de sol. E o veo do Santuario rachou polo medio. 46Entón Xesús, pegou un berro moi alto e dixo:
‑¡Meu Pai! Nas túas mans entrego o meu espírito.
E dicindo isto, morreu.
47O centurión, vendo o que sucedera, glorificou a Deus, dicindo:
‑Realmente este home era inocente.
48E toda a xente que acudira ó espectáculo, ó ver o que pasaba, volvía batendo no peito. 49Os seus coñecidos seguían todo de lonxe, e igual as mulleres que o acompañaran desde Galilea.
Sepultura (Mt, 27, 57-61; Mc 15, 42-47; Xn 19, 38-42)
50Un home bo e honrado, chamado Xosé, que era conselleiro 51‑aínda que el non estivera de acordo co proceder do Consello‑, natural de Arimatea, vila de Xudea, e que esperaba o Reino de Deus, 52presentouse a Pilato e pediulle o corpo de Xesús. 53Logo, despois de o baixar, envolveuno nunha saba e púxoo nun sepulcro cavado na rocha, que estaba sen estrear. 54Era día da Preparación e xa despuntaba o sábado. 55Tamén estiveron presentes as mulleres que o acompañaban desde Galilea, pois seguiron a Xosé, e viron o sepulcro e como o depositaba. 56Cando regresaron, prepararon perfumes e bálsamos. Pero o sábado descansaron, conforme o mandado.
A RESURRECCIÓN
CAPÍTULO 24
Anuncio da resurrección (Mt 28, 1-10; Mc 16, 1-8; Xn 20, 1-10)
1A madrugada do primeiro día da semana foron ó sepulcro, levando os perfumes que tiñan preparados. 2Pero atoparon quitada a lousa, arredada do sepulcro. 3Entraron, e viron que o corpo do Señor non estaba alí. 4Entón, mentres estaban todas perplexas por aquilo, apareceron dous homes con vestidos resplandecentes. 5Cheas de medo, miraban para o chan; pero eles preguntaron:
‑¿Por que buscades entre os mortos a quen está vivo? 6Non está aquí; resucitou. Recordade o que vos dicía en Galilea: 7que cumpría que entregasen o Fillo do Home nas mans dos pecadores, que o crucificasen e que resucitase ó terceiro día.
8A elas acordáronlles aquelas palabras súas, 9e, volvendo do sepulcro, anunciáronllelo ós Once e a todos os demais. 10Eran elas: María Magdalena, Xoana, María a de Santiago. E tamén as outras que as acompañaban lles dicían o mesmo ós apóstolos; 11pero eles non lles daban creto: parecíalles un desatino das mulleres.
12Mesmo así, Pedro ergueuse e foi correndo ó sepulcro; abaixándose, viu as vendas soas; e, todo abraiado polo acontecido, volveu para a súa casa.
Camiño de Emaús (Mc 16, 12-13)
13Aquel mesmo día dous deles ían camiño de Emaús, unha aldea que está a uns dez quilómetros de Xerusalén. 14Ian falando de canto pasara. 15E resulta que mentres parolaban e discutían, Xesús en persoa, achegouse e camiñaba canda eles. 16Pero os seus ollos estaban incapacitados para o recoñeceren. 17Entón preguntoulles:
‑¿De que ides falando polo camiño?
Eles pararon cun rostro moi tristeiro, 18e Cleofás, un deles, respondeulle:
‑¿Seica es ti o único forasteiro en Xerusalén, que non sabe nada do que pasou alí durante estes días?
19El preguntou:
‑¿De que, logo?
Eles contestaron:
‑Do asunto de Xesús o Nazareno, que foi un profeta poderoso en obras e palabras, ante Deus e ante o pobo todo; 20de como os nosos sumos sacerdotes e demais xefes o condenaron á morte e o crucificaron. 21Nós esperabamos que el fose quen liberase a Israel; pero xa van alá tres días desde que pasaron estas cousas. 22Claro que algunhas mulleres das nosas déronnos un susto, porque foron ó riscar o día ó sepulcro, 23e, ó non atoparen o corpo, volveron falando dunha visión de anxos, que lles aseguraron que el vive. 24E algúns dos nosos alá foron ó sepulcro, atopando todo como as mulleres dixeran; pero a el non o viron.
25Entón díxolles:
‑¡Que parvos e lentos sodes para crer todo o que anunciaron os profetas! 26E logo ¿non cumpría que o Cristo padecese todo isto, antes de entrar na súa gloria?
27E comezando por Moisés e todos os profetas, foilles interpretando o que as Escrituras falaban del.
28O entraren na aldea onde ían, fixo coma quen quería seguir para adiante. 29Pero eles porfiáronlle, dicindo:
‑Queda connosco, porque se fai tarde, e a noite bótase enriba.
Quedou con eles. 30E mentres estaban na mesa, colleu o pan, bendiciuno e partiuno e déullelo. 31Entón abríronselles os ollos e recoñecérono; pero el desapareceu. 32E dixeron:
‑¿Non ardía o noso corazón, cando nos falaba polo camiño, interpretándonos as Escrituras?
33E levantándose axiña, volveron a Xerusalén. Alí atoparon os Once reunidos cos seus acompañantes, 34que dicían:
‑É certo, o Señor resucitou e aparecéuselle a Simón.
35Eles tamén contaron o que lles pasara polo camiño, e como o recoñeceran no partir o pan.
Aparición ós apóstolos (Mt 28, 16-20; Mc 16, 14-18; Xn 20, 20-23; Feit 1, 6-8)
36Estando eles comentando estas cousas, presentóuselles Xesús no medio e díxolles:
‑¡A paz sexa convosco!
37Sobresaltados e cheos de medo, coidaban contemplar un espírito. 38Pero el díxolles:
‑¿Por que estades asustados, e a que veñen esas dúbidas? 39Mirade para as miñas mans e para os meus pés: sonvos eu. Palpade aquí e decatádevos de que un espírito non ten carne nin ósos, como vedes que teño eu.
40E dicindo isto, mostroulles as mans e mais os pés. 41Pero eles, tolos de contento e sen saíren do seu asombro, non acababan de crer. Xesús preguntoulles:
‑¿Tedes por aí algo que comer?
42Déronlle un anaco de peixe asado. 43El colleuno e comeuno diante deles. 44Logo díxolles:
‑A isto referíame eu cando, estando aínda convosco, vos dicía que conviña que se cumprise todo o que está escrito na Lei de Moisés, nos Profetas e mais nos Salmos acerca de min.
45E abriu os seus entendementos para que comprendesen as Escrituras. 46E engadiu:
‑Así está escrito: o Mesías padecerá e resucitará de entre os mortos no terceiro día, 47e predicarase no seu nome a conversión e mais o perdón dos pecados a todos os pobos, empezando por Xerusalén. 48Vós seredes testemuñas de todo isto. 49E eu heivos mandar o don prometido por meu Pai. Mentres tanto seguide na cidade, ata que se vos revista co poder que vén de arriba.
Ascensión de Xesús (Mc 16, 19-20; Feit 1, 9-11)
50Despois levounos para fóra, a un lugar preto de Betania, e alí, erguendo as mans, bendiciunos. 51E mentres os bendicía, foise separando deles, e foi elevado ó ceo. 52Eles, despois de se prostraren ante el, volveron para Xerusalén cheos de alegría. 53E seguían decote, no templo, bendicindo a Deus.